ENRIQUE CARBALLEIRA
–¿Qué quier contar en ‘As tres xarolas’? –‘As tres xarolas’ conta as xiringonzas de tres rapacías que se conoceron de garipola y porque a casualidá lo quixo, nun pueblín del suroccidente asturiano, al que a ningúa das tres yes fía muita gracia ter qu’ir pr’ allí pasar el curso escolar con sous padres. El conto empeza con choros, y parece que tamén quer acabar con ellos...peró por motivos mui diferentes. –¿Qué la movió a escribir esti llibru? –A idea d’escribir foi tamén movida polla casualidá. Todo foi porque todas esas historias que se plasman nel conto foron vividas en primeira persona, condo me destinaron, durante un curso, como maestra en San Antolín d’Ibias. Parecéronme aventuras prestosas y un día penséi que poderían gustar a os rapacíos y rapacías. Todo eso y tendo en conta os poucos recursos y materiales dos que se dispón en gallego-asturiano. –La edición n’Asturies pasa por momentos complicaos. Nesti casu el so trabayu espublízase gracies a una asociación vecinal. ¿Trató de contactar primero con dalguna editorial? –Claro que contactéi con editoriales, peró tamos en tempos mui complicaos y os recursos económicos son mui escasos. Sólo úa m’ ofrecéu publicallo, peró sin asegurarme úa fecha concreta, podía ser nun ano, dous.... Por eso me decidín a perguntar al asociación de vecíos de Campos, el meu pueblo, que desde el primeiro mostraron gran interés, y a cual ye tou mui agradecida. –¿Qué relación tenía col mundu de les lletres? –Nunca antias escribira, esta é a mía primeira obra. Y podo dicir qu’a esperiencia é mui prestosa, sobretodo vendo a gran aceptación que tuvo. –¿Los rapazos protagonistes de la historia tienen dalgún elementu o característica de dalgún de los escolinos colos que conoz? –Pos sí, esas ganas de divertirse, de pasallo ben, de rirse d’un mesmo...peró sobretodo da ilusión cua que ven el mundo y da concencia del gran valor del amistá, úa das cosusas que se poden ter pra toda a vida. –¿Cómo valora’l llabor fechu pola ilustradora Miriam Díaz? –Escelente. Soupo dibuxar á perfección lo qu’eu tía en mente. Pra min úa gran profesional, foi un gusto trabayar con ella. –¿En qué situación ta el gallego-asturiano? –Eu soi optimista, vexo a xente falallo, y sobretodo sentillo sou y heche que nel occidente, somos poucos, peró temos muito peso. A lo menos xa conseguimos que s’oferte en todas as escolas Eo-Naviegas, eso xa é un paso. –Creo que’l recibimientu del llibru ta siendo mui bonu. ¿Cómo van les ventes? –Nun puido ser miyor. Nun penséi que fose ter tanta aceptación, tanto é así qu’os exemplares que quedan son mui poucos. Ademáis vexo que ta gustando a xente de todas a edades, y eso é mui satisfactorio. -¿Ta animada a siguir escribiendo? –Bueno... einda nun penseí neso, tou preparando a presentacíon, qu’ha ser nel mes d’agosto aquí en Tapia. Teño en mente dous proyectos; ún é elaborar materíal didáctico, sobre el conto, pra facilitar el trabayo a os docentes de gallego-asturiano y el outro é el de representar con títeres el conto pollas escolas ou pollas bibliotecas da zona.. |
|||||